Avare Kitabı, kültürümüzde avare, aylak, başıboş, serkeş, serseri, berduş, evsiz barksız, marjinal vb. olmanın şekilleri ve algılanışı ile ilgili birikimin bir tespitidir.
Bu kitapta, devletin serseriliğe bakışı, Osmanlının serseriliğe yaklışımı, serserilik konusundaki tedbir ve nizamnameleri ele alınmıştır.
Horasan erenleri dervişler dünyadan geçmeyi, dünyaya itibar etmemeyi bir yaşam biçimine dönüştürmüşlerdir. Güç, kudret ve makama değer vermeyen dervişlere aylak gözüyle de bakabiliriz. Ancak, dervişler tarihin her döneminde dünyaya bağlılığı ve insanın kendince esiri olduğu şeylerin sorgulanmasına vesile olmuşlardır.
Kültürümüzdeki en yerleşik ve belki de en eski aylak tipi Keloğlandır. Raj Kapoorun 1951de çevirdiği Avare filminin Türkiyede gösteriminden sonra Türk sinemasında bir avare tiplemesi akımı başlamıştır. Keloğlan ve Yeşilçam avareleri arasında benzerlik vardır: her iki ortamda da avare tip bir kahramandır.
Avarelik anlamındaki kelimelerin çeşidi, kökeni, metin örnekleri de kültürümüzün avareliği her dönemde barındırdığına bir işarettir.
Avare vesilesiyle, boş zaman kavramı, zamanın neyle dolması gerektiği, marjinalleşmeye yaklaşımlar üzerine değerlendirmelerimizi gözden geçirebiliriz.