Klasik şiir bir ortak kültür ve zihniyetin ürünüdür. Klasik şiir geleneği içinde yetişen şair, sınırlılıkların farkındadır. Bu bağlamda şair, söylem itibariyle yeni bir soluk olmaya gayret etmiş, dil ve üslup bakımından özgün ve biricik olmaya çalışmıştır. Klasik şair, selefin varlığıyla şiir vadisine girdiğinden ön kabullerin ve hiyerarşinin şuuruyla hareket eder. Divan tertip etmede dahi belli bir hiyerarşiye sahip olan bu edebiyatın sanat ve estetik boyutu, şairin kendi olmasını sağlayacak belki de tek a

Biz kaybettik, aşk da kazanmadı hiçbir şey Çünkü sen aşksın ey aşk, nazlı bir çocuksun! Koruyorsun göğün biricik kapısını, söylemediğimiz tüm sözleri! Çekip gidiyorsun Nice gülleri göremedik bugün. Zincirlenmiş yüreğin sıkıntılarını yıkıp geçemedi nice caddeler! Yaşları bizi gâfil avlayan nice kızlar yürüyorlar göremediğimiz bir yöne... Kişnemeye! Uyurken nice marşlar nâzil oldu içimize. Süzülüp indi nice hilâller dinlensin diye yastıkta. Nice öpücükler çaldı kapımızı evimizden uzaktayken bizler

Cumhuriyet devrinde din duygusunun varlığı, dinin sanata ve edebiyata etkisi daima bir merak konusu olmuştur. Bunun en önemli nedeni ise Osmanlı toplumunda insanın iç nizamını yapan ve hayatın merkezinde yer alan dini ve bilhassa şiirde o kadar tesirli olan tasavvufun, Tanzimat`tan sonra hız kazanan modernleşme hareketleriyle beraber adeta sorgulanır hale gelmesidir. Ahmet Hamdi Tanpınar`ın adeta bir vecize sayılabilecek olan Modern Türk edebiyatı bir medeniyet krizi ile başlar sözü aslında her şeyi özetlem

Bu çalışmanın bir iddiasının olmadığını biricik amacının; Türk şiirinin bütünüyle zaman zaman sıcak dostluk kurmak isteyeceklere bir başucu kitabı olabilme arzusu taşıdığını belirtmek isteriz.

Gömülmesi tohumun toprağa yokluğun varlığa korunması başkaların patlaması yanardağların yağmurların kahırdan kurtulması değilmidir? Umut,sevda ve kavga bugüne ve geleceğe anlam katan şey hayatın ölüm çığlığı değilmidir?