Kapıları seviyorum. Özellikle iffeti, onuru ve asaleti temsil eden iki kanatlı kapıları... Kapı iki kanatlı olmalı, tıpkı beyit gibi, kucaklamalı bütün yârânı, koruyup gözetmeli fukarayı ve garibi. Zira atalarımızdan öğrendiğimiz, ama unuttuğumuz hakikat şudur: Komşu kapısı, bazen sığınağı olur komşunun... Orada dertler paylaşılarak yele verilir; gam, kasavet dağılır, nedâmet tecrübeye tebdîl eder, umut kaleminin ucu açılır. Kapılar, inşa eder insanı. Evet, insan kapıda insan olur. Bu kapı, sadece hâne-i sa

Köklü bir tarihe tutunuyoruz. Nevzuhur bir kültürün çocukları olmadığımız âşikâr... Bunu sadece tarihe yaslanarak konuşan, günü anlamlandırmaktan imtina edip dünün konforuyla hayatı anlamlandırmaya çalışan, ata kültüne müntesip müptedi bir öğrenci edasıyla söylemediğim malumdur. Köklü tarih, derin kültürel miras, övünme konusu değildir. Aksine bu tespitler, tevarüs edilen birikimi temsil telaşı, bu günü anlama ve yarını anlamlandırma mesuliyetinin farkına varma sebebidir. Köklü tarih ve derinlikli kültür de

İrfani şiir, asırlardır bu toprağın sesi ve nefesi olmuştur. Bu ses ve bu nefes, sadece divan şairine, tekkedeki dervişe, mektepteki softaya, kalemdeki memura ve karargahtaki askere değil; aşıklara, halk bilgelerine, tarlasında çalışan çiftçiye, dükkanında demir döven sanatkara, pazarında malını satan tüccara yahut yoksulluğa ve sıkıntılara göğüs geren evdeki annelere de hayat vermiştir. Bu yüzdendir ki, asırlardır söylene gelen türkülerde, yakılan ağıtlarda, dost meclislerini süsleyen manilerde, bulmacalar

Şiir ve Hikmet isimli elinizdeki bu kitap, sûfî şairin hikmet kavramına yüklediği anlamın serüvenini hikâye etme niyetinde değildir. Belki yeri geldikçe bu hikâyeye de yer verilecektir; ancak burada daha ziyade hikmet penceresinden sûfî şairin eserine nazar edilecektir. Daha doğrusu bu kitap son yıllarda, işaret edilen nazarla okunan sûfî şairin eserlerinden mülhem yazılan makaleler ve hazırlanan tebliğlerden oluşmaktadır. Birbirinden bağımsız metinlerin ortak noktası hikmettir. Esasen dörtbeş yıl önce tasn

Anlam, ele alınan konularda, mazmûnlarda, kullanılan terimlerde, terminolojide ve hayalde kendini ele veriyor. Daha doğrusu, hayata dair temel sorulara cevap arayan sufi şairin; ilahi, nutuk, tevhit ve naat gibi farklı türlerde kaleme aldığı şiirlerde, ele aldığı konular benzerlik gösterir. O; aşk, ölüm, dünya, zaman, varlık, hakîkat-i Muhammedî gibi konuları işler. Bilhassa ele aldığı konu varlık problemidir. Çünkü hayata dair temel sorulara, varlık konusundaki zihnî belirginlikle cevap verilecektir. Bu be

Şiir, eskilerin bakışı ile, ilâhî ilhâm esintileri ve Sübhânî feyz havalarının eseridir. Onlara göre, dili Cennetin anahtarı olan şâirlerin içlerindeki denizlerden düşünce kabarcıkları ile kenara çıkan irfân cevherleri, mârifet ve mânâ incileri, İlâhî sır ve vâridât hazînelerinde toplanarak şiir hâlini alır. Şâirler, Ezelî Yaratıcı'nın övücüleri ve Mutlak Güzelliğin sırlarının kâşifleridir. Şâir, câmid (donuk) olan kelimelere ve lâfızlara kendi rûhundan üfleyerek cãn bağışlar. Bu kitap, şiiri ve şâiri meta

İnsan Deniz ve Hayat bir faninin not defteridir. Bazen bir şiir, bazen bir çiçek, bazen bir damla gözyaşı yahut gökkuşağı, bazen de bir türküdür bu notları almaya sebep olan. Konuşmak, dinlemektir, okumaktır, seyretmektir; dinlenirken, notlarda insandan, denizden ve hayattan bahisler açılmaktadır. İnsandan, denizden ve hayattan söz etmek varlığı konuşmak değil midir? Hepimiz, farkında olalım yahut olmayalım, varlığı konuşuyoruz. Hep varlıktan söz açıyoruz. Lakin varlığa yüklediğimiz anlamlar farklılaşıyor.

Hepimiz yolcuyuz. İki kapılı bir handa gitmeler de bitmiyor, gelmeler de. Her geliş, yeni bir gidişe işaret. Lakin biz yine de tabiatın boşluk kabul etmediği gerçeğini unutuyoruz. Belki de unutmak işimize geliyor; bıraktığımız boşluğun doldurulamayacağını sanıyoruz. Benden sonra tufan olur zehabına kolayca kapılıyoruz. İnsanın kendisini vazgeçilmez sanması ne büyük bir yanılgıdır. İçinde nice korkular barındıran bir yanılgı... Eh, insanız; yanılgılarımızla, korkularımızla insan. İnsan, yani unutan varlık.

Tanzimat sürecini hazırlayan meclislerde görev alarak yenileşme hareketleri içerisinde önemli hizmetler ortaya koyan Şeyhülislam Arif Hikmet, hem ulemadan gelen bir idareci, hem de klasik edebi zevki sürdüren bir şair olarak öne çıkmaktadır. O, bir yandan Nabi, Nef'i ve Nedim yolunda şiirler yazarken, öte yandan Tezkiretü'ş-Şu'ara ve Mecmu'atü't-Teracim gibi eserleriyle de klasik nesir tarzını devam ettirmiş bir müelliftir. İlmiye teşkilatının hemen her kademesinde bulunarak şeyhülislamlığa kadar yükselmiş,

Şiir, eskilerin bakışı ile, İlâhî ilhâm esintileri ve Sübhânî feyz havalarının eseridir. Onlara göre, dili Cennetin anahtarı olan şâirlerin içlerindeki denizlerden düşünce kabarcıkları ile kenara çıkan irfân cevherleri, mârifet ve mânâ incileri, İlâhî sır ve vâridât hazînelerinde toplanarak şiir hâlini alır. Şâirler, Ezelî Yaratıcı´ nın övücüleri ve Mutlak Güzelliğin sırlarının kâşifleridir. Şâir, câmid (donuk ) olan kelimelere ve lâfızlara kendi rûhundan üfleyerek cân bağışlar. Bu kitap, şiiri ve şâiri me

Türk tasavvuf kültürünün önemli kaynaklarından biri olan Müfhid ü Muhtasar, tasavvufi düşünce ve yaşantıya dair faydalı ve kısa bilgileri içeren bir mesnevidir. Mesnevinin müellifi, daha çok kasideleri ile tanınan XVII. yüzyıl mutasavvıf şairlerinden Oğlanlar Şeyhi İbrahim Efendi´dir. Şair, Osmanlı idaresine karşı tasavvufi düşüncenin temel teorilerinden biri olan insan-ı kamil nazariyesinden mülhem kutupçu anlayışa dayalı bir muhalefet hareketi geliştiren Bayrami-Melami çevreden gelmektedir. Bu kitapta hem