Edebi geleneğimizde şiir üzerine düşünme ve onu açıklama teşebbüslerini tahmin edildiği gibi yakın geçmişe dayanmamaktadır. Şerh adı verilen ve XVI.yy itibaren Arapça-Farsça manzumelerin yanı sıra Türkçe şiirlere de yazılmakta olan bu edebi metinler ,büyük ölçüde tasavvufi mahiyet arz etmektedir. Yaklaşık bir asır önce başlayan Türk klasik şiiri örneklerini şerh etme ihtiyacı çoğunlukla ;şekil ,muhteva derinliği,manzum ve hayal kadrosu itibariyle de benzeşen Arapça-Farsça manzumelerin şerhleriyle temellendi